Prolog

00.Proloque
Don't wanna recreate the dreams you broke in two.

Stanęłam równo o czasie w miejscu, które wyznaczyliśmy do spotkania. Czy się bałam? Cholernie! Dlaczego? Może dlatego, że wściekłość, która się we mnie zagnieździła nie dawała mi spokoju. Ręce drżały mi z nerwów. Może chodziło też o to, że nie do końca byłam pewna własnych uczuć, a przez to wściekałam się jeszcze bardziej, ale tylko i wyłącznie na siebie, nie na niego.To przecież nie jego wina, że moje serce fikało koziołki, gdy jego dłoń choćby muśnie moją a na sam dźwięk wypowiadanych przez niego słów miałam ciarki na ciele. Tak bardzo miałam już dość tego wszystkiego. Zdecydowanie za długo to wszystko się ciągnie i powoli czułam, że się wykańczam, a to oznaka tego, że najwyższy czas wszystko zakończyć.Rozejrzałam się dookoła i dostrzegłam niedaleko jego sylwetkę. Uśmiechał się, a ja postanowiłam zmyć jego uśmiech z twarzy.
          - Cześć Oliv. - zdrobnił moje imię jak zawsze. Robił tak kiedy jeszcze "byliśmy" razem.
          - Możesz mi powiedzieć co Ty właściwie robisz? Dlaczego próbujesz zniszczyć moje szczęście? Odkąd pamiętam powtarzałeś mi jak bardzo chciałbyś, żebym była szczęśliwa, a co robisz? Robisz wszystko, żebym szczęśliwa nie była! - wyrzuciłam na jednym tchu. Byłam tak bardzo zła, a On cały czas się uśmiechał. To powodowało wzrost mojej złości. Zacisnęłam pięści.

          - Nawet się nie przywitałaś Skarbie. - nachylił się, aby mnie pocałować, a ja natychmiast odskoczyłam od niego.

          - Co robisz? Zapomniałeś do cholery, że masz dziewczynę?!

          - Cały czas pamiętam. -westchnął jakby był zawiedziony tym faktem.

          - Ja mam chłopaka, którego kocham, więc przestań zachowywać się jak dupek i po prostu daj mi w końcu święty spokój, czy ja proszę o zbyt wiele? Naprawdę chcę być szczęśliwa i w końcu przy nim mogę, a Ty próbujesz to zniszczyć. Nie rozumiem dlaczego...

          - Nie rozumiesz dlaczego? - zakpił patrząc mi prosto w oczy. Nie spuścił wzroku nawet na chwilę i ja również tego nie zrobiłam, bo może w końcu dostanę odpowiedź, której pragnę od tak dawna. - Może dlatego, że to zawsze byłaś Ty, a nie jakaś Megan, Rosalie czy do cholery Margaret! Ty! Nikt inny, żadna inna. - wypowiedział łapiąc się za włosy i ciągnąc końcówkami. Spojrzałam na niego, a On przyglądał mi się z czymś nieodgadnionym w oczach. - Oliv... nigdy nie byłaś głupiutka, więc dlaczego tego nie widziałaś? - podszedł bliżej unosząc do góry mój podbródek, abym na niego spojrzała po tym jak spuściłam wzrok na swoje buty, które nagle wydały mi się naprawdę ciekawe. - Dlaczego nie dostrzegłaś tego co czułem do Ciebie i nadal czuję? Hm?

          - Nie wiem. Może dlatego, że Ty nigdy nie chciałeś, żebym o tym wiedziała i zawsze znakomicie się maskowałeś ze swoimi uczuciami? Może właśnie dlatego. Może też dlatego, że kiedy spotykałeś się ze mną była też inna. Może...

          - Skończ już, wiem o co Ci chodzi. - odparł przerywając mi, bo ewidentnie nie podobało mu się to co mówiłam, a przecież to tylko prawda.

          - Więc czemu się dziwisz, że ja też próbuję być szczęśliwa? Przecież to Ty pierwszy znalazłeś sobie "dziewczynę". Daj mi w końcu spokój i nie pchaj się z buciorami tam gdzie Cię nie chcą. Mam Cię po prostu dość. To wszystko powinno się skończyć już dawno temu.

          - Znalazłem sobie dziewczynę, bo Ty nagle przestałaś się odzywać, zwracać na mnie uwagę i... - zaśmiałam się przerywając mu tym samym. Spojrzał na mnie pytająco, więc pospieszyłam z wyjaśnieniami.

          - Przestałam się odzywać, bo spotykałeś się ze mną i Margaret w tym samym czasie. Myślałeś, że pozwolę sobie na takie traktowanie? Na początku pozwalałam... latałam do Ciebie na każde skinienie mimo, że już wiedziałam o Twoim nowym romansie, ale w końcu poszłam po rozum do głowy. Bogu dzięki! - odparłam na co On tylko westchnął. Nie poznawałam go dzisiaj. Nie wiedziałam do czego dąży, ale ta rozmowa zaczynała mnie męczyć i chciałam ją jak najszybciej zakończyć, ale On ewidentnie nie chciał tego samego.

          - Oliv Ona nigdy nie znaczyła tyle co Ty. - zbliżył się niebezpiecznie blisko co z jednej strony mi nie odpowiadało, a z drugiej wywołało ciarki na moim ciele, gdy tylko poczułam jego ciepły oddech w okolicy swoich ust. "Nie, nie, nie" - krzyczał mój rozum. "Przecież kochasz swojego chłopaka, a On nim nie jest" - dopowiedział, a chwilę później odezwało się serce: "Pozwól mu. Przecież reagujesz na jego bliskość. Pozwól mu". Przeklinałam siebie w duchu i nie wiedziałam jak mam się zachować. Czekałam na choćby najmniejszy impuls kiedy jego usta znalazły się na moich i w końcu mój rozum wygrał walkę z sercem. Moja wewnętrzna "ja" skakała z radości, kiedy moja prawa dłoń wylądowała na jego policzku. Zabolało i jego i mnie po siarczystym uderzeniu. Złapał się za policzek i spojrzał na mnie zszokowany, a ja byłam tak wściekła jak chyba jeszcze nigdy na nikogo.

          - Ty skończony idioto! Nie rozumiesz tego, że kocham faceta, który pomógł mi o Tobie zapomnieć?! Kocham Jego, nie Ciebie! Wbij to sobie w końcu do głowy, albo Twoja sielanka szybko się skończy.

          - Moja sielanka? - zaśmiał się bezczelnie. - Moje życie bez Ciebie nigdy nie było pieprzoną sielanką.

          - Każdy ma to na co zasługuję David. Jeśli jeszcze raz zbliżysz się do mnie, albo kogoś na kim mi zależy bądź pewien, że Twoja dziewczyna dowie się o tym co robiłeś będąc z nią. Wiesz, że to nie skończy się dobrze, gdy dostanie do rąk dowody na Twoją zdradę i te wszystkie inne rzeczy, które zrobiłeś. To moje ostatnie ostrzeżenie. Żegnam.

Odeszłam. Tak po prostu zostawiłam go tam z tym wszystkim co przed chwilą usłyszał. Mam nadzieję, że przetrawi to wszystko na spokojnie i w końcu zrozumie pewne sprawy, a jeśli nie to ja mu w tym pomogę, bo naprawdę nie chcę już tkwić w tym pieprzonym trójkącie.

***

Jest to wspomnienie Olivi. Opowiadanie będzie pisane raczej z perspektywy dziewczyny.
Proszę zostawicie jakiś komentarz, żebym wiedziała, że ktoś tu jest ze mną i czyta te moje wypociny. Mam nadzieję, że choć w małym stopniu prolog Was zainteresował.
Pozdrawiam, Alessia.